Hai! Dit is Faye! Mijn liefelijke, irritant puberende, rare ‘kleine bundel’ plezier. Ik heb haar op 28 juni 2019 mee naar huis genomen. En de voorbereiding daarop ging helemaal niet zoals eigenlijk gepland. Sommigen noemen het geluk, andere toeval en ik denk soms maar dat ik een beetje hulp van ‘boven’ heb gekregen. Noem het wat je wil, het verhaal van hoe ze mijn hond is geworden is sowieso leuk.

Een paar dagen nadat ik Zoë (mijn vorige hond, zie tab) in had laten slapen had ik een droom dat er een nieuwe hond zou komen en dat ik haar Fae/Fay(e) zou noemen. Ik moest er wel om lachen en vertelde het aan mijn vrienden en liet het voorbij aan met “Ach, als er een nieuwe hond komt en het is een teef heb ik ten minste een mooie naam”. De planning was om toch minimaal een half jaar geen nieuwe hond te nemen. Tijd om te rouwen, sparen, oriënteren en geen haast te hebben. Het enige wat zeker was, was dat er wel weer een nieuwe hond zou komen.

Na een paar dagen echter al begon het op te vallen hoe mijn leven zonder Zoë was. Ik was neerslachtig en verdrietig, logisch…ik was mijn maatje verloren, mijn meisje en het voelde letterlijk alsof er een stukje van mij miste. Het initiële verdriet en pijn vervaagde wat maar ik werd er helemaal niet beter op. De mensen om me heen waren bang voor een depressie of misschien zelfs dat ik terug zou vallen in het gat waar ik een paar jaar geleden was. En het werd vrij snel erg duidelijk dat het leven zonder een hond geen leven was voor mij. Ik had het nodig om te rouwen, ook omdat ik een paar maanden voor Zoë mijn Oma was verloren die ook een groot deel was van mijn leven. En er was een hoop meer gaande met mensen om me heen die (ernstig) ziek waren en andere zware onderwerpen. Maar wat gaf me dan de veiligheid en kracht om te rouwen en om te gaan met dat alles? Mijn hond…. En wie had ik in laten slapen? Juist…mijn hond.

Dus…dat ging allemaal een beetje de verkeerde kant op. De mensen dicht bij me (en ikzelf uiteraard ook) vonden het dus toch wel een goed plan als ik mijn tijdlijn eens naar voren zou trekken en gewoon meteen al weer zou beginnen met oriënteren en fokkers contacteren. Lang verhaal kort; via via ging ik een week later met Marije naar een Oud Duitse Herder fokker, ras voorkeur nummer 1. Die toevallig op dat moment een nest pups had van een week of 6 oud. Dus ik ben gegaan, kennis gemaakt met de fokkers en fijn contact gelegd. En uiteraard in de ren gezeten en met de puppies gespeeld! Een daarvan viel voor mij op, een speels maar fel ding, knap en heerlijk veel karakter. Toen we terug naar huis gingen riep ik gekscherend “Het is dat ze allemaal al besproken zijn, anders wist ik welke ik in mijn tas zou stoppen.”. Een paar dagen later zou het huidige nest getest worden door dezelfde coach (vanuit Dutch Assistance Dogs – DAD) die me naar deze fokkers toe stuurde als potentiële match. Deze fokkers matchen namelijk op basis van veel factoren en niet zomaar op ‘Deze is mooi ik wil ‘m!’ en diezelfde test word binnen DAD ingezet in het aanschaf traject. Al met al een enorme klik op alle fronten voor mij, dus mezelf direct op de lijst gezet voor volgende nesten en het daarbij gelaten. Althans, dat dacht ik….

Een week later werd ik gebeld door Marije, ik schiet meteen in de stress want Marije en ik bellen nooit tenzij het DEFCON 1 is. “Ben je thuis?” waarop ik denk, who cares? Je belt! “uuuh jaaa…?” vraagt ze “Zit je?” Ja mens! “Ja, wattisserdan!!”moet wel heel ernstig zijn als ik er voor moet zitten “Ik heb goed nieuws en ik mag het je als eerste vertellen!” Ja verdorie vertel dan…NUHUUU “Nou vertel?”

“Ja, welke pup vond je nu het leukste dan?” Aaaneeemeenjeniet… “De oranje.” nee het zal. “En wat was de naam die je had gedroomd ook alweer?” Hewat? “Faye…HOEZO!?”

“Ze hebben haar getest en de oranje pup was het meest geschikt om meer dan alleen een huisdier te zijn. Hoop karakter en een felle dame, binnen de huidige potentiële kopers is er iemand die beter nog even kan wachten. En ze hebben met zijn allen nog eens zitten nadenken en ze zijn er eigenlijk wel over eens dat deze hond voor jou geschikt is. Oh en trouwens, de fokkers hebben haar Faye genoemd…. Dus, hebben?”

En dat was dat…

Het huishouden! Je bent inmiddels al bekend met de helft, bestaande uit ik en Faye. Maar zijn er nog twee bestaande uit Jeroen, mijn partner en onze kat. En een hoop spinnen…en vliegen…en de toevallige verstekeling en huisgasten die ik dan nog vergeet. Die laatste laat ik hier even voor wat ze zijn. Degene die steeds terug komen hebben hun eigen tab en de overige kunnen vol plezier hun leven leiden zonder dat ze benoemd worden op een website.

Zonder verder oponthoud wil ik je voorstellen aan Poespoes! Officieel heet ze Pippie, maar dat is zo’n gevalletje als we daadwerkelijk Pippie roepen moet ze snel gaan bedenken of ze echt gaat luisteren of niet. Bijnamen zijn onder andere Kuttikat en Terror Jaap als ze doet waar ze goed in is.

Ze is nog geen 3 kilo, geadopteerd uit het asiel en een redelijke medische geschiedenis, maar helemaal op en top eigenwijze kat met een veel te groot ego. Aan de andere kant is het een slijmbal die niks liever doet als op bed tussen ons in slapen, de buurt terroriseren en in de zon liggen.

Het andere deel, de ‘man des huizes’, tussen apostrofs want er is er maar een, is Jeroen. Hij runt zijn eigen zaak in de IT en zijn hobby is…hoe raad je het, IT! Als Faye mijn strandwacht is en me komt redden als het nodig is, dan is Jeroen mijn rots in de branding. En dat doet ‘ie al meer dan 5 jaar toch best goed!

My lovely Zoë, I hope you’re happy up there. Having fun chasing whatever it is you want to chase, eating whatever you feel like eating and being cuddled and loved every minute you want to. I hope you’ll be waiting up there for me and I get to see you again one day. My wild, wild girl, run free.

Deze website, Faye, of jeetje zelfs ik waren hier niet meer geweest ware het niet voor Zoë. Zij verdient een speciale plaats op deze website en ze zal altijd een plek in mijn hart en herinneringen hebben. Zij is die ene met dat gouden randje, degene die letterlijk mijn leven gered heeft en er voor heeft gezorgd dat ik ben waar ik nu ben.

Het eerste stukje tekst schreef ik drie maanden na haar overlijden, en nu praktisch een jaar later her-schrijf ik het. En het doet nog steeds flink zeer…Ik heb wel mensen en dieren moeten laten gaan in mijn leven, maar nooit had ik kunnen verwachten dat het zoveel zeer kon doen. Het voelt alsof er een stukje van mij weg is dat ik niet meer terug kan krijgen. Maar dat de plek waar dat gat lijkt te zitten koester ik. Want om dat plekje heen zit nog zo veel meer aan herinneringen, liefde en levenslessen. Dat plekje staat voor haar en voor wie ze is en was.

En dat mag geëerd worden.

“Little by little we let go of loss. But never of love”

Veel te vroeg, veel sneller dan verwacht, maar meer dan terecht is Bram ingeslapen. Hij was maatjes met Zoë en we hopen dat ze samen daarboven een hoop plezier en lol hebben. Bram was ziek, en op het einde was hij zo ziek dat het tijd was om hem rust te gunnen voor het een lijdensweg ging worden. Hij heeft maar kort bij Janina kunnen zijn maar heeft er niet minder om gedaan, dus het leek me niet meer dan passend dat ook Bram zijn eigen plekje op deze website kreeg.

Janina is een van de gekken die veel in ons leven is. Voorheen samen met Bram (zie tab Bram – in memoriam) en nu alleen tot ook zij weer een nieuw maatje heeft gevonden (we kijken er naar uit!). Dat HBO diploma waar ik het eerder over had, dat heb ik samen met Janina in m’n zak gestoken zo rond 2012. We zijn samen afgestudeerd op het onderwerp assistentiehonden…ja echt, je verzint het niet. En om het heel kort te houden, we zijn daarna in elkaars leven gebleven.

Janina is altijd dierengek geweest, zolang het levend is weet zij wel een manier om er van te houden. Soms noemen we haar veelomvattend een moderne hippie. Wat haar toch wel beschrijft, in een positieve manier. Janina heeft ook een hoop fysieke issues, zij heeft ‘de wedstrijd’ alleen wat langer vol gehouden en net wat meer maanden kunnen werken. (je vraagt je af of het toch niet besmettelijk is).

Wat Janina tijdens het afstuderen en werken wel miste was een dier om van te houden, te trainen, voor te werken en een dier dat al die liefde en training terug gaf. Eentje die echt van haar was en niet zomaar te leen. En omdat het daar na het betrekken van haar eerste eggies eigen huis toch echt hoogst tijd voor werd, is een zoektocht gestart naar een hond die klikte met Janina, en bij voorkeur Zoë gezellig vond.

En of dat gelukt is! Zijn officiële naam was Bram, maar hij had bijnamen in overschot. Een daarvan was Bram Boterham, vandaar de boterham bij zijn tab. Ze heeft hem geadopteerd en het moment dat ze hem voor het eerst zag was direct het moment dat we besloten een tweede afspraak te maken om hem ook met Zoë kennis te laten maken. Op de pagina van Bram kun je zien hoe goed dat klikte.

Nouja, dat verbind ons dus wel, kapot zijn, honden, afstuderen, beestjes… Oh en koffie drinken, wat dan weer het koffiekopje verklaart bij deze tab. Zijn we echt heel goed in!

Oh and why the coffee icon you ask? Wel there’s this one thing we totally excel at… and that’s going out and drinking Latte’s!

Van alle mensen die ik al een hele tijd ken staat Marije toch ver bovenaan, we zijn op ons 15-jarig jubileum af aan het gaan. We hebben elkaar op mijn 18e verjaardag ontmoet. We leerden elkaar online kennen, ik vond haar gezellig, zij mij. Ik dacht weet je, ik nodig haar uit! En tegen alles wat haar heilig is in besloot Marije “F*ck dit, ik ga gewoon!”. En de rest is dan geschiedenis.

Tot de dag van vandaag was dat een van de bijzondere beslissingen in haar leven. Geloof me maar als ik zeg dat ze van nature het tegenovergestelde is van iemand die spontaan naar feestjes van mensen gaat die ze nog nooit gezien heeft. Maar hey, who cares, we zijn nog steeds vrienden! Ook zij heeft, hoe kan het ook anders, af en toe een lading flinke blokkade’s op haar weg. En ook zij heeft de diagnose hEDS gekregen (nee het is nog steeds niet besmettelijk). Ze heeft ook een hulphond Aedan en een semi-hulphond Bella, meer daarover lees je op haar website Villa Neusjes.

En verder is het vrij kort te houden, Marije is gewoon prettig gestoord, net als ik! We maken samen een hoop lol, piesen regelmatig in onze broek en hebben een aantal standaard ingebouwde riedeltjes waar we nooit meer vanaf komen. Probeer maar eens “Ik heb een liggie in…” te zeggen in ons bijzijn als je dat wil testen. Verder gaan we graag naar de bingo, ja echt waar als het kon zaten we er een keer per week, is gourmetten onze favoriete vorm van voedsel nuttigen en delen we onze liefde voor honden.

Laatste in de rij maar zeker niet de minste, mijn familie! Ze hebben me allemaal gesteund zo ver ze kunnen. Ze hebben Zoë ook uiteraard allemaal gekend en weten allemaal wat voor rol zij in mijn leven speelde. Met als gevolg dat ze er natuurlijk snel bij waren toen Faye onderdeel van mijn gezin werd.

Mijn broer verdient daar een speciale plek. Hij heeft als geen ander een enorm belangrijke rol in Zoë haar leven gespeeld door de zorg en liefde die hij haar heeft gegeven. En in de periode dat ik amper in staat was om voor mezelf te zorgen, zorgde hij er voor dat het haar aan niks ontbrak. Wat voor mij nodig was om door te vechten en er voor te zorgen dat ik die zorg zelf weer op me kon nemen. Als iemand in staat is om voor een dier te zorgen met liefde, respect, interesse, passie en plezier dan is hij het wel.

Voor mijn ouders is nieuw leven in de vorm van een puppy ook altijd geweldig. Kleinkinderen komen er van mijn kant niet meer, maar een puppy zien opgroeien doet er niet voor onder. En de liefde voor dieren en daarmee de wens en het respect om er voor te zorgen naar het best van je kunnen heb ik al jong geleerd van mijn ouders. Er zijn ook vrijwel altijd dieren in het huis geweest. In mijn leven zijn er veel vissen, schilpadden, gerbils, twee cavia’s en als grootste een hond geweest. Groot een beetje is misschien een beetje een overdreven woord vergeleken met Faye, die met een paar maanden oud Jop al overtroeft had qua grootte en gewicht…

Jop giving a perfect demonstration of the happy nutjob he was.